Twórcza moc tolerancji w praskich szkołach

Prezentacja metod pracy w ramach projektu Przystań  przyjazny mikroświat, przyjazny świat"

Ruch rozwijający wg Weroniki Sherborne
Znaczenie ruchu w życiu człowieka.

Nie zawsze zdajemy sobie sprawę z tego, jak ważny jest ruch, jego rola w przyrodzie. Bez ruchu nie byłoby istnienia.
Istnienie jest ruchem.

Ruch towarzyszy życiu człowieka od narodzin do śmierci, ujawniając się w różnych formach jego aktywności. Jest to ruch związany z życiem codziennym i zaspokajaniem różnych potrzeb, ruch wykonywany w uprawianym zawodzie, ruch za pomocą, którego człowiek wyraża swe emocje, jak też ruch, który służy nawiązywaniu kontaktów i komunikowaniu się z otoczeniem. Język ruchu, lub inaczej język ciała stanowi około 70 % komunikacji interpersonalnej – porozumiewania się ludzi między sobą.
Ruch jest przejawem życia.

Aktywność fizyczna jest czynnikiem kształtującym organizm człowieka i jego funkcje. Okres dziecięcy jest szczególnie pomyślny dla prawidłowego kształtowania rozwoju motorycznego dziecka, ponieważ aktywność ruchowa pociąga za sobą doskonalenie czynności i funkcji poszczególnych narządów, wzmacnia organizm dziecka, kształtuje i usprawnia wszystkie jego układy : głównie ruchowy i nerwowy, dlatego musimy pamiętać, że ruch jest podstawowym bodźcem rozwojowym, spełniającym funkcję stymulującą. Troska o prawidłowy rozwój fizyczny dziecka, o zapewnienie mu możliwości wszechstronnego ruchu, jest działaniem na rzecz szeroko pojętego zdrowia dziecka – zdrowia fizycznego, psychicznego i społecznego. Obecne warunki skłaniają do ograniczania ruchu (jazda samochodem, oglądanie telewizji, komputer, nauka języków obcych i inne dodatkowe zajęcia). Oczywiście mała aktywność ruchowa powoduje, że mięśnie stają się słabsze, układy krążenia i oddychania są mniej wydolne, organizm dziecka staje się podatny na niekorzystne zmiany. Ograniczanie swobody ruchu, począwszy od wczesnego dzieciństwa poprzez okres dorastania, aż do dorosłości prowadzi do wzrastania wewnętrznego napięcia, które staje się chronicznym stanem organizmu. Jest groźne dla zdrowia jednostki jeśli okresowo nie zostanie rozładowane. Bycie w otoczeniu, które nieustannie ogranicza naturalne potrzeby swobody ruchu, jest przyczyną stresów psychicznych, stanów niepokoju i zahamowań. Wiedzie to do utraty wiary we własne możliwości, w rezultacie czego człowiek zamyka się w sobie, odsuwa się od innych, traci kontakt z otoczeniem. Tak więc ruch umożliwia człowiekowi nawiązanie fizycznego kontaktu z otaczającą go rzeczywistością i jest warunkiem jego zdrowia psychicznego.

Twórczyni metody ruchu rozwijającego Weronika Sherborne (1922-1990)– Z wykształcenia była nauczycielem wychowania fizycznego i fizjoterapeutą. W latach sześćdziesiątych wypracowała ona własny system ćwiczeń- Ruch Rozwijający (Developmental Movement), który ma zastosowanie we wspomaganiu prawidłowego rozwoju psychoruchowego dzieci i w korygowaniu jego zaburzeń. Metoda ruchu rozwijającego korzeniami sięga do teorii i praktyki szkoły Rudolfa Labana, jednak rozwinięcie jej w kierunku humanistycznym pozwoliło na skierowanie uwagi i uwypuklenie potrzeby rozwijania bliskości, nawiązywania kontaktu i więzi emocjonalnej z innymi ludźmi. Metoda Weroniki Sherborne wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontakcie z dorosłymi, z tak zwanego "baraszkowania", które pojawia się we wczesnym dzieciństwie u każdego człowieka i niemal w każdej rodzinie. Założenia metody ruchu rozwijającego mówią o posługiwaniu się ruchem, jako narzędziem wspomagania rozwoju dziecka i terapii zaburzeń rozwoju.

Celem metody jest doświadczenie ruchu, kontaktu fizycznego i emocjonalnego. Metoda W. Sherborne jest naturalna, prosta, można ją stosować w każdych warunkach. Uczestnikami zajęć prowadzonych metodą ruchu rozwijającego mogą być wszyscy, dorośli, młodzież, dzieci. Poprzez stosowanie metody Ruchu Rozwijającego wspomagamy emocjonalny rozwój dziecka, rozwijamy świadomość schematu ciała i integrujemy poszczególne jego części, rozwijamy orientację przestrzenną. Wspomagamy także rozwój poczucia bezpieczeństwa, zaufania, pewności siebie, wiary we własne siły i możliwości. Kształtujemy pozytywne relacje z otoczeniem, partnerem w zabawie, bliskimi. Dążymy do rozwoju własnej inwencji, inicjatywy, spontaniczności.

Podstawowe założenia metody to rozwijanie przez ruch:

  -  świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
  -  świadomości przestrzeni i działania w niej,
  -  dzielenie przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu. Potrzeby jakie zaspokaja ruch rozwijający : Ciekawość, bliskość, akceptacja, bezpieczeństwo, poszanowanie godności, rozładowanie energii, beztroskiej zabawy, ciepła, siły, czułości ,relaksu, radości, twórczości, troski o drugiego człowieka, współdziałania.

Ze względu na swoją naturalność i prostotę metoda ta jest metodą uniwersalną i lubianą przez dzieci.

Autor: Hanka Bielak